متأسفانه ساختن یک اکوسیستم منحصربه‌فرد جهانی که در آن اشیا با یکدیگر ارتباط داشته باشند تقریباً غیرممکن است. هیچ پروتکل منحصربه‌فرد و جهانی برای اینترنت اشیا وجود ندارد که بتواند در بسیاری از شبکه‌های موجود عمل کند. به‌طور خلاصه، امروزه #IoT مجموعه‌ای از منشورهای جداشده از اشیایی است که نمی‌توانند با یکدیگر در ارتباط باشند.
برای کاربردی‌تر شدن IoT، به یک پروتکل واحد جهانی برای ارتباط دستگاه‌ها و اپلیکیشن‌ها نیاز داریم. به‌جای ایجاد یک پروتکل جدید از ابتدا، بهتر است آنچه وجود دارد به‌طور گسترده برای ساخت برنامه‌های مقیاس‌پذیر و تعاملی مانند وب استفاده شود. این چیزی است که اینترنت وب در مورد آن صحبت می‌کند: پروتکل‌های وب و استانداردها و نقشه‌های قابل‌دسترس، به‌طور گسترده‌ای مورداستفاده‌ی مجدد قرار می‌گیرند تا داده‌ها و خدمات ارائه‌شده توسط اشیا را به یک مکان بزرگ برای دسترسی توسعه‌دهندگان وب تبدیل کنند.
ازآنجاکه روزبه‌روز بر تعداد اشیا دیجیتالی افزوده می‌شود، گام منطقی بعدی استفاده از اکوسیستم و زیرساخت جهانی وب جهت ساخت برنامه‌های کاربردی IoT است. به‌ویژه جالب است که هر یک از این دستگاه‌های کوچک به همان تکنولوژی که به وب‌سایت‌های مدرن مانند فیس‌بوک یا گوگل کمک می‌کند تا به امنیت و عملکرد آن‌ها لطمه وارد نشود، متصل هستند. ایده‌ی به حداکثر رساندن ابزار و تکنیک‌های موجود و در حال ظهور در وب و اعمال آن‌ها به سناریوهای IoT همان چیزی است که ما آن را Web of Things می‌نامیم.
درحالی‌که IoT مشغول حل مشکلات شبکه است، وب اشیا به‌طور انحصاری بر روی پروتکل‌های اپلیکیشن‌ها و ابزارهای مرتبط متکی است. تقریباً هر پروتکل یا استاندارد سفارشی می‌تواند به‌وسیله نرم‌افزار یا سخت‌افزار “پل‌ها” (از طریق پروکسی‌ها یا دروازه‌ها) به وب متصل شود.
وب اشیا تنها با بالاترین لایه (OSI 7) که برنامه‌ها، سرویس‌ها و داده‌ها را مدیریت می‌کند، سروکار دارد. کاربر روی چنین سطح انتزاعی، امکان اتصال داده‌ها و خدمات را از بسیاری از دستگاه‌ها بدون توجه به پروتکل‌های حمل‌ونقل فراهم می‌کند. در مقابل، اینترنت اشیا از پروتکل مشخصی پشتیبانی نمی‌کند و معمولاً تمرکز آن روی لایه‌های پایین‌تر از OSI است.
پیچیدگی و تنوع پروتکل‌های سطح پایین در مدل WoT، مزایای بسیاری دارد. وب اشیا، ادغام انواع دستگاه‌ها و اپلیکیشن‌هایی که با آن‌ها تعامل دارد را میسر می‌کند؛ به‌عبارت‌دیگر، با پنهان کردن پیچیدگی و تفاوت بین پروتکل‌های مختلف حمل‌ونقل در IoT، وب اشیا اجازه می‌دهد تا توسعه‌دهندگان بدون اینکه از چگونگی عملکرد پروتکل‌ها آگاه باشند بر برنامه‌های خود تمرکز کنند.
وب اشیا درواقع توانایی استفاده از استانداردهای وب به‌طور مستقیم بر روی دستگاه‌های جاسازی‌شده است. با استفاده از تمامی این استانداردها برای سناریوهای IoT، انواع جدیدی از برنامه‌های تعاملی ایجاد می‌شوند و دستگاه‌ها می‌توانند با برنامه‌های کاربردی و خدمات وب مدرن به‌راحتی ارتباط برقرار کنند.
در مقایسه با بسیاری از پروتکل‌ها و استانداردهای موجود در IoT، مدل برنامه‌نویسی در وب به‌طور قابل‌توجهی ازنظر یادگیری ساده‌تر و قابل‌استفاده‌تر است. هرکسی با مهارت‌های برنامه‌نویسی وب می‌تواند وب‌سایت‌ها و اپلیکیشن‌ها را نه‌تنها در زمینه‌ی محتوای چندرسانه‌ای بلکه با داده‌های به هنگام از دنیای فیزیکی طراحی کند.
اگرچه وب اشیا بر استفاده از استانداردهای وب برای تبادل داده‌ها بین دستگاه‌ها تأکید می‌کند، اما در مورد چگونگی اتصال دستگاه‌ها به یکدیگر چیزی نشان نمی‌دهد؛ به‌عبارت‌دیگر، دستگاه می‌تواند به‌صورت آشکار به وب متصل شود و به‌طور عمومی توسط هرکسی در دسترس باشد.
